le temps de l'amour

https://www.instagram.com/p/BBQTSddwjHF/

yeşilliklerin içinde yan yana uzanmışız seninle. içimden maviler geçiyor. yüzüme vuruyor gözlerinin parıltısı. uykuyla uyanıklık arası bir baş dönmesinden hallice aklım uzaklara kayıyor. gerçekten kaçmak için çevremize ördüğümüz yalancı duvarların penceresine hayalden tüller asmışım. gerçek sesini her yükselttiğinde titretiyor camları, içeriye sızıyor şiddeti. korktukça daha çok sarılıyorum sana, yağmurdan sonra burnuma çalınan toprak kokusu gibi bir huzur doluyor göğüs kafesime. bakıyorum kendimize, sırılsıklam üstümüz başımız çamur içinde. insan bu kadar kirliyken, temiz bir duyumsamaya şaşırmıyor da görmezden gelmek istiyor herhalde güzelliğini.

üç beş günlük bir macera niyetiyle geldiğimiz bu yerde zaman gelip geçmiş, okyanusları aşmış ama hayat kendi akışını izler, tüller havalanır, duvarlar yıkılır, yirmili yaşlar biter.

oysa aşkın zamanı hem uzundur hem de kısa. ca dure toujours, on s'en souivent.

Smoke

https://www.instagram.com/p/BA-PEaDyJky/

birbirimizi ilk defa gördüğümüz o metronun çıkışında, iki sarhoş daha merhaba bile demeden öpüşmemizin üstünden yirmi üç gün geçmişti.

yumuşacık uçuşup saç uçlarıma konan karlı o akşam, dolabından rastgele aldığım sarı çizgili kazağını kuşanıp hızlı hızlı buzlu kaldırımlarda yürürken, el ele tutuşmayı hiç sevmediğini bilmeme rağmen kayıp düşmeyeyim diye üşüyen elimi avucunun içinde hiç bırakmayacakmış gibi tutmuştun.

üç gün sonra bir şiir okudum yalnız başıma, gece saat kalbimi parçalarken, senin hiç haberin yoktu ne olduğundan.
birbirimizi bulmuşken kaybedişimizi anlatıyordu şiir, senin hiç haberin yoktu ne olduğundan.
beş gün sonra gece saati durdurmuşken, eski bir dost paylaştığım iki satırdan anlamış, babasının bestelediği amatör kaydını göndermişti şiirin.
sen koltukta sakin kitabını okurken, ben sana sarılmış göğsünde, hastalığın da verdiği ağırlıktan olsa gerek, uyumak üzereydim. sessiz huzurumuz bir telefonun bildirim sesiyle bozulmuştu yine. 

beş gün yirmi altı dakika sonra kaydı dinlerken burnumu boynuna sokmuş, omzunu damla damla ıslatırken, senin hiç haberin yoktu ne olduğundan.

sekiz gün bir saat on altı dakika sonra bir mesaj gelmiş senden. tam yedi saat elli sekiz dakika sonra okumuştum. gözlerim uykudan çapak çapak, kalbim yine o naif çırpınışında.

kaleminden çıkan her kelimende ciğerlerime batan kelimelerini nefesimi tutup titrek ellerimle içimi acıtırsın diye korkak okudum tekrar tekrar.

anladım ki
senin hep haberin vardı ne olduğundan.
dalıyorduk ya arada bir, belki değil, ikimiz de aynı şeyi düşünüyormuşuz. 

fakat ne kadar saklasak nafile

bir şey var aramızda

senin gözlerinde ışıldıyor

benim dilimin ucunda.

söylemesi yasak

hapsedecek, yakacak ikimizi de 

gerçek olacağız sonra.

denizlere bağırmak istiyorum.

içimden çıkarıp alsın.

dalgalarında boğsun.

götürsün başka kıyılara.

"doğru ile gerçeği ayırt edemediğimiz için"

sığına çekiyorsun her "özledim"inle

en ufak gelgitinle parçalanacağım kayalıklarında.

"bir şey var aramızda

ne tanıdık

ne bildik"

Ookpik Waltz

https://www.instagram.com/p/BAxvbWAHFRP/

bir yere yerleşme düşüncesi korkutuyor

aşık olduğumda bile yerleşmedim ben hiç duygularıma

her an ayrılacakmışım gibi paketlenmiş, hazırdır cümlelerim

vedalaşmayı da oldum olası sevmedim zaten

hep şıpsevdi tanışmalarım

arafta kalmış kararlarım

tek kalemde silip attıklarım

dostluğuna kilometreler bağladığım

can havliyle ruhuna sarıldıklarım

bir dudak büküşüyle zehirlendiklerim

avuç içlerinden öptüğüm sevdalarım da oldu

uzaklardan çağıran bir ses duyuyorum

tam sancağımdan yaralıyor beni

yerleşemiyorum

benim olmuyor şehir

sert bir poyraz vuruyor

dolduruyor içimin yelkenlerini

orsalıyorum hayallerimi

uyku tutmuyor gözlerim

soğuğundan mıdır bilmem, gözlerim ıslak

arkamda bıraktıklarım ve bütün pişmanlıklarım

sicim gibi süzülüyor yanaklarımda

saçlarım düğüm düğüm

sanki...

belki...

keşke...

yarım kalıyor cümlelerim.

avara aldım çoktan

gidemiyorum.

Elastic Heart

dumandan, tozdan, sisten göz gözü görmüyordu
her şey kapkaranlık bir ana gömülmüştü
ölüm gibi bir şey olmuştu ama kimse ölmemişti
hayatını geri kazanmak için el yordamıyla savaş veriyordu
silahsızdı
çırılçıplaktı

hayattaydı oysa, kalbi atıyordu, değil mi?
hayattaydı oysa, nefes alıyordu, değil mi?
konuşuyordu
gülüyordu
savaşıyordu
hayatını geri kazanmaya çalışıyordu

güneş içeri girmeye başlayınca aydınlandı ortalık
ne duman kaldı geriye ne toz
gözleri acıdı biraz, kaldırdı kafasını, etrafına baktı
hapsolduğunu farketti
bir adam vardı karşısında, kimdi?
esmer miydi?
sarışın değildi
hapsolmuştu adam da
merakla yaklaştı kadın
sabırsız kedi merakına karşı koyamazdı, kahretsin
yaklaştı, kokladı, dokundu
harika hissetti önce
ama
hapsolmuşlardı
kurtulmalı ordan!
nasıl?
kurtarmalı kendini
kurtarmalı adamı
o muydu? o olabilir miydi? kaçar mıydı benimle?
kurtulur muyduk?!

sis çökmeye başladı yeniden
haykırıyordu kadın
nerdesin?
nerdesin?
haykırıyordu kadın
nerdesin?
duymuyordu adam
nerdesin?

bütün şehri yerle bir eden bir savaş başlamıştı şimdi yeniden
bütün sevdaların şehrini
toprakları ölmüş kalplerin zehirli kanıyla sulanmış şehri,
şüphelerin bulutlarıyla karanlığıyla gömmüştü savaş
ama
savaş çocuklarıydık biz, her birimiz derinimizden yaralı
yaralarımızın kabuğunu soyarak büyüdük
öyle ki
daha da kalınlaşmıştı derimiz her defasında
nüfuz edecek yeni yaralar açmaya gücü yetmez olmuştu kimsenin,
nasırlaşmıştık
sağ kalacağımızı bilerek yürüdük savaş alanında
savaşmadık birbirimiz için
ayağımızın altında leşini bile tükettiğimiz ruhların kemiklerini kırarak,
geçip gittim hayatından...

hazırdı kadın
silahsızdı
çırılçıplak
savaş alanında güvenle adama baktı, seslendi, tuttu yakasından, çekti kendine, bağırdı
haykırdı
nerdesin?
görmüyordu adam,
duymuyordu
bilmiyor muydu yoksa?

yürüdü kadın
sarıldı adam
yürüdü kadın
elini tuttu adam
yürüdü kadın
adam yoktu
yürüdü kadın
bir çiçek buldu yıkıntıların arasında
umut ve korkunun hiçbir anlam taşımadığı şehirde
güzel bir şey gördüğünde ne yapacağını bilemez baktı öylece
aldı çiçeği kadın, bastırdı içine
kırık hayallerini de sakladı yıkıntıların arasına
ölüm gibi bir şey olmuştu ama kimse ölmemişti

Hey Jude

gerçeği daha yeni farkediyorum.
ben gidiyorum.
gideceğim yani.
biraz daha zamanı var ama
bu sefer gerçekten gidiyorum
sadece kaçmaktan söz ederken
kendi kendime
gerçekten gidiyorum
neden kaçtığımı da bilmeden üstelik
kendimle beraber herkesi ardımdan sürükleyerek
bilinmezliğe...

bülent ortaçgil dinleyecektik daha seninle, kucağına yatacaktım
ihsan oktay anar romanları okuyacaktık gece geç saatlere kadar, uykusuz
çok sıkılınca saçma reality showlardan birini izleyip dalga geçecektik
izlediğimiz bilim kurgu filmini tartışacaktık, zıtlaşacaktık, inatlaşacaktık

tanışacaktık daha seninle
boğazın ayazında vapura binecektik...

gidiyorum ben,
tanışamadık.
tez canlıyımdır ya
çok beklemem

daha da kötüleştirme durumu... tanışmadık nasıl olsa... değil mi?

zaten hep yalnızdım
zaten hep bir ben
içimden geldi cesaretim,
hep,
kendimden.
gidiyorum ben.
gideceğim yani.
daha vakti var.
gerçekten

g

e

r

ç

e

k


inanamıyorum hala.
bunu dinle, inancın olsun kendine.

This Feeling

https://www.instagram.com/p/9ueP6jOOkv/

yorulmuştu

sadece hala nefes alabildiği için şanslı hisseder olmuştu

sahi bu kadar çok insan varken

nasıl olurdu bunca yalnızlık

neyimiz eksikti

yoksa fazla mıydık

sonu bilinmez bir çaresizliğin içinde debelenirken kesişti yolları

bir anda parmak uçlarında hissettiği sıcaklığı anlamadı önce

hayır ne gerek vardı

aklındaki boşlukla başı beladaydı zaten

sadece eğlencesine kendini ateşe atamayacak kadar geç kalmıştı

göğsüne bir yumruk yemişçesine batıyordu her nefesinde

boşluklar doldurulmak içindiyse de

koysan almıyordu

hayal etmek yanılgıya sürüklüyordu ne de olsa

sadece bu hissi alıp götürmeseydi ellerinden

kabul edilebilirdi

bekledi

derin bir nefes aldı.

iyi mi olacaktı acaba?

geçecek miydi bu da?

sonra bir cümle geldi aklına

kendine ne anlatacağını bilemediği o anda

olmamasına razıyım. oluyormuş gibi olmasın yeter

özgüvenini giydi yeniden

ve bitti.
"sonra yalnız bir opera başladı"

Çal Kapımı

https://www.instagram.com/p/I934EcpXZy/

normal hayatın seyri devam ederken

bir gözün kapıda beklediğin vardır

beyaz elleri gitarın tellerine vururken

yumuşak kıvırcık saçları ritmiyle sallanır

yeşil gözlerini dikmiş gözlerine

kalbini bitiş noktasına doğru hızla koşturan

bir hayat boyarsın kapısı mavi

ister uykusuz

ister huzursuz

ister mutsuz

yaşasanız içinde yer bitirirsiniz birbirinizi

sonra dersiniz ki aşk yetmez
yollar zorlu
neden bilmiyorum

birbiriniz için yaratılmadınız çünkü

ama istersin ya 

yine de

çalsa kapımı