Omerta

bazılarınız nasıl olur da doom metal dinlediğime şaşırabilir.
oysa beni tanıyanlar iyi bilir, hayatımın bir dönemi doom metala adanmış bir çaresizlikle geçti.
hala doom metal dinleyenleriniz olabilir, ne olur "çaresizlik" sözünü kendinize yormayın.
benim çaresizliğimdi o.
doom metalin yaralarımı deşeleyen bir tarafı var.

blogu bir süredir takip edenler belki bu şarkıdan hoşlanmayabilir.
arada hoşlanmayacağınız, kulaklarınızı kanatacak kadar ağır metal şarkılarla karşınıza gelebilirim de.
hep hipster olacak değilim ya, arada gothic de oluyorum.

gelelim şarkının hikayesine...

o adımı kimsenin bilmediği yere"gitmek" isteğimi,
o duymaktan bıktığım "sizin küçük fikirleriniz"i,
o içimdeki bastıramadığım melankoliyi,
sana anlatayım hadi gel, yanıma otur.

hatırlar mısın eskiden şarkı söylerdim?
şimdi kimseye tek kelime etmeden saatlerce susabilirim.
para etmeyecek eşyalar için anılarımı satabilirim.

barmen bana ne içirdi bilmiyorum, ellerimi hissetmiyorum.
ama kalıp beni dinlediğin için teşekkür ederim.
arkadaşlarıma onları çok sevdiğimi ve onları özlediğimi söyler misin?