Relight My Fire

seni yine bir anıya götürüyorum,
Brighton'dan bir anıya daha.
her şarkının bir anı var demiştim ya hani,
Preston Park'taki gay pride'a ait bu şarkı, Brighton Pride'a
hayatımda ilk defa gaylere bu kadar yakın olmuştum,
homofobik değilim, aksine hep gerçekten gay bir arkadaşım olsun istedim,
hani sex and city'de olduğu gibi.

önce sahil yolu boyunca kocaman bir geçiti izliyoruz,
gay ölümlerine karşı sessiz birkaç grup, tepeden tırnağa simsiyahlar içinde mumya gibiler, her 4'lü bir tabutu sırtlamış,
sonra özgürce partnerleriyle dans eden 50'lerindeki ablalar abiler figürleri arasında minik öpücükler veriyorlar birbirlerine,
çok ilginç rengarenk giysiler giymiş bazıları, saçları kocaman!
bazıları senden benden seksi,
topuklu ayakkabıları üstünde benden daha iyi yürüyen adamların popolarına bakıp kalıyorum.

ellerimize nereden geldiyse gökkuşağı bayraklarıyla ağzımızdaki düdüğü üfleyip, dans ede ede Park'a varıyoruz.
inanılmaz bir kalabalık var.

penis şeklinde kocaman şekerleri yalayan insanlara gülerken biraları püskürttüm her yere,
boyu herhalde 2 metreyi bulan doreler içindeki bir zenci gay bana göz kırpıyor,
dayanamayıp yayıldığımızdan çimlerden kalkıyoruz,
dans ederken nereye geldiğimi farketmemişim,
gay olduklarını bilmesem orada yiyeceğim 2 adamın arasında sandviç olmuşum!
o esnada çalıyor bu şarkı,
bu çalan ne diye yanımdakilere soruyorum sonra,
bilmiyorlar ama sözleri aklıma yazıp hemen akşam google'layıp buluyorum tabi.

hayatımda hiç bu kadar özgür hissetmemiştim.